Η διαχρονική ασθένεια του διακοσμητικού κυβερνητικού 
συνδικαλισμού
συνδικαλισμούΠαναγιώτης Ασημακόπουλος*
«Είμαστε η μοναδική ανεξάρτητη συνδικαλιστική παράταξη…. μπλα, μπλα …. που μάχεται για τα δίκια του εκπαιδευτικού και του σχολείου … μπλα, μπλα…». Μόνο εάν αρχίσουν να διαπληκτίζονται μεταξύ τους, καταλαβαίνεις ποιον κομματικό χώρο υπηρετεί η κάθε «ανεξάρτητη» παράταξη. Δυο τρεις προτάσεις να ακούσεις ή να διαβάσεις, τα κατάλαβες όλα.
Κι αυτά δεν συμβαίνουν τώρα, αλλά για πολλά χρόνια στο χώρο της εκπαίδευσης και της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα. Μόνο που εναλλάσσονται οι ρόλοι μεταξύ ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ, αφού έχουμε την «τύχη» να βασιλεύει ο δικομματισμός. Δυστυχώς, οι αριστερές παρατάξεις έχουν εθιστεί στο σύνδρομο «όχι σε όλα» κι εκεί που θα προσδοκούσες να συναντήσεις κάτι εποικοδομητικό, πέφτεις πάνω σε άγονη και άδικη κριτική και σε ανεφάρμοστα αιτήματα.
Να ορισμένα τρανταχτά παραδείγματα στο χώρο της παιδείας από τη νυν...........
«Είμαστε η μοναδική ανεξάρτητη συνδικαλιστική παράταξη…. μπλα, μπλα …. που μάχεται για τα δίκια του εκπαιδευτικού και του σχολείου … μπλα, μπλα…». Μόνο εάν αρχίσουν να διαπληκτίζονται μεταξύ τους, καταλαβαίνεις ποιον κομματικό χώρο υπηρετεί η κάθε «ανεξάρτητη» παράταξη. Δυο τρεις προτάσεις να ακούσεις ή να διαβάσεις, τα κατάλαβες όλα.
Κι αυτά δεν συμβαίνουν τώρα, αλλά για πολλά χρόνια στο χώρο της εκπαίδευσης και της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα. Μόνο που εναλλάσσονται οι ρόλοι μεταξύ ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ, αφού έχουμε την «τύχη» να βασιλεύει ο δικομματισμός. Δυστυχώς, οι αριστερές παρατάξεις έχουν εθιστεί στο σύνδρομο «όχι σε όλα» κι εκεί που θα προσδοκούσες να συναντήσεις κάτι εποικοδομητικό, πέφτεις πάνω σε άγονη και άδικη κριτική και σε ανεφάρμοστα αιτήματα.
Να ορισμένα τρανταχτά παραδείγματα στο χώρο της παιδείας από τη νυν...........
εκπρόσωπο του κυβερνητικού συνδικαλισμού.
- Τότε έγραφαν κι έλεγαν πολλά, τώρα (μετά τις 4 Οκτωβρίου 2009) σιωπή.
- Τότε οι μαθητικές καταλήψεις ήταν δίκαιη έκφραση αγανάκτησης των μαθητών και εικόνα του βρασμού της κοινωνίας, τώρα είναι απλώς παράνομες.
- Τότε ζητούσαν νομοθετική ρύθμιση για το διορισμό των αναπληρωτών που συμπληρώνουν 18μηνη προϋπηρεσία, τώρα θεωρούν ότι κι αυτοί πρέπει να (ξανα)δώσουν ΑΣΕΠ και στην καλύτερη περίπτωση μοιράζουν «ηθική στήριξη».
- Τότε φώναζαν για τα κενά στα σχολεία από τον Οκτώβριο, τώρα δεν μιλάνε ούτε το Φεβρουάριο.
- Τότε ο διάλογος ήταν προσχηματικός, τώρα οι πονηρές δημοσκοπήσεις δεν μας χαλάνε.
- Τότε η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη των μαθητών ήταν η αιχμή του δόρατος για διαμαρτυρίες, τώρα αιωνία της η μνήμη και οι συγγενείς στο γάμο.
- Τότε η λέξη «αξιολόγηση» πήγαινε χέρι χέρι με τη χειραγώγηση, τώρα είναι αναγκαία.
Αυτή βέβαια είναι η γενική κομματική γραμμή που καπελώνει το συνδικαλισμό. Υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις συναδέλφων συνδικαλιστών. Ειλικρινά απορώ πώς ανέχονται να εξομοιώνονται με τους λογής συνδικα-ληστές της αρπαχτής, του βολέματος και της θεσούλας. Είναι πολύ θλιβερό, εκπαιδευτικός που μιλάει στους μαθητές του για ελευθερία συνείδησης, αξιοπρέπεια και ήθος να «αναγκάζεται» να μετατραπεί σε φτηνό πολιτικάντη για να δικαιολογήσει αυτά που αποφάσισαν οι από πάνω για λόγους κομματικού συμφέροντος.
Έχω τη γνώμη ότι το ποσοστό των πολιτών που θεωρεί ειλικρινά ότι στα κόμματα υπάρχει γνήσια ιδεολογία έχει πέσει σε μονοψήφιο νούμερο. Νομίζω πως είναι ώρα να καταρρεύσει το κομματικό κατεστημένο και στο συνδικαλισμό, τουλάχιστον στο χώρο της παιδείας. Άνθρωποι αξιόλογοι, σοβαροί και με ιδεολογία τους την υπηρεσία της δημόσιας παιδείας οφείλουν να οργανώσουν κάτι κυριολεκτικά ανεξάρτητο και ανεπηρέαστο. Ως πότε συνάδελφε συνδικαλιστή θα αντέχεις να κάνεις το Δον Κιχώτη; Οι ανεμόμυλοι θα είναι πάντα ανεμόμυλοι και η Δουλτσινέα είναι κάπως διαφορετική από αυτή που φαντάστηκες.
*Θεολόγος καθηγητής
- Τότε έγραφαν κι έλεγαν πολλά, τώρα (μετά τις 4 Οκτωβρίου 2009) σιωπή.
- Τότε οι μαθητικές καταλήψεις ήταν δίκαιη έκφραση αγανάκτησης των μαθητών και εικόνα του βρασμού της κοινωνίας, τώρα είναι απλώς παράνομες.
- Τότε ζητούσαν νομοθετική ρύθμιση για το διορισμό των αναπληρωτών που συμπληρώνουν 18μηνη προϋπηρεσία, τώρα θεωρούν ότι κι αυτοί πρέπει να (ξανα)δώσουν ΑΣΕΠ και στην καλύτερη περίπτωση μοιράζουν «ηθική στήριξη».
- Τότε φώναζαν για τα κενά στα σχολεία από τον Οκτώβριο, τώρα δεν μιλάνε ούτε το Φεβρουάριο.
- Τότε ο διάλογος ήταν προσχηματικός, τώρα οι πονηρές δημοσκοπήσεις δεν μας χαλάνε.
- Τότε η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη των μαθητών ήταν η αιχμή του δόρατος για διαμαρτυρίες, τώρα αιωνία της η μνήμη και οι συγγενείς στο γάμο.
- Τότε η λέξη «αξιολόγηση» πήγαινε χέρι χέρι με τη χειραγώγηση, τώρα είναι αναγκαία.
Αυτή βέβαια είναι η γενική κομματική γραμμή που καπελώνει το συνδικαλισμό. Υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις συναδέλφων συνδικαλιστών. Ειλικρινά απορώ πώς ανέχονται να εξομοιώνονται με τους λογής συνδικα-ληστές της αρπαχτής, του βολέματος και της θεσούλας. Είναι πολύ θλιβερό, εκπαιδευτικός που μιλάει στους μαθητές του για ελευθερία συνείδησης, αξιοπρέπεια και ήθος να «αναγκάζεται» να μετατραπεί σε φτηνό πολιτικάντη για να δικαιολογήσει αυτά που αποφάσισαν οι από πάνω για λόγους κομματικού συμφέροντος.
Έχω τη γνώμη ότι το ποσοστό των πολιτών που θεωρεί ειλικρινά ότι στα κόμματα υπάρχει γνήσια ιδεολογία έχει πέσει σε μονοψήφιο νούμερο. Νομίζω πως είναι ώρα να καταρρεύσει το κομματικό κατεστημένο και στο συνδικαλισμό, τουλάχιστον στο χώρο της παιδείας. Άνθρωποι αξιόλογοι, σοβαροί και με ιδεολογία τους την υπηρεσία της δημόσιας παιδείας οφείλουν να οργανώσουν κάτι κυριολεκτικά ανεξάρτητο και ανεπηρέαστο. Ως πότε συνάδελφε συνδικαλιστή θα αντέχεις να κάνεις το Δον Κιχώτη; Οι ανεμόμυλοι θα είναι πάντα ανεμόμυλοι και η Δουλτσινέα είναι κάπως διαφορετική από αυτή που φαντάστηκες.
*Θεολόγος καθηγητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σε ευπρεπές επίπεδο, όπως αρμόζει στο χώρο της εκπαίδευσης. Όλα τα σχόλια θα δημοσιεύονται αρκεί να μην θίγεται η τιμή και η υπόληψη κανενός.