"αλγεινοτέρα ανδρί φρόνημα έχοντι η μετά του μαλακισθήναι κάκωσις"
Θουκυδίδης
Στις προσεχείς εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων του κλάδου στο συνέδριο της ΟΛΜΕ παρουσιάζεται για πρώτη φορά, μετά από δεκαετίες ίσως, μια μεγάλη ευκαιρία: να θάψουμε οριστικά το νεκροζώντανο σαρκίο του μεταπολιτευτικού κομματικού συνδικαλισμού και να αναστήσουμε το χαμένο από καιρό συλλογικό μας ήθος.
ΝΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΑ ΖΟΜΠΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ
Ο συνδικαλισμός όπως τον γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια είναι προ πολλού κλινικά νεκρός. Οι υποσχέσεις, η μεσολάβηση για κάθε είδους εξυπηρετήσεις ως εργαλείο προσέλκυσης ψήφων, η δίκην εργολάβου σχέση με την πολιτική, όλα αυτά που έτρεφαν ως τώρα ιδιοτελείς στρατηγικές ανέλιξης από τα ΔΣ σε διοικητικές θέσεις και συχνά και στην τοπική αυτοδιοίκηση ή σε βουλευτικούς θώκους, ούτε πείθουν ούτε μπορούν πλέον να πείσουν αφού τα μεν περιθώρια για ρουσφέτι έχουν στενέψει, η δε αξιοπιστία των κομματικών στελεχών έχει πέσει στο ναδίρ. Ο τύπος του «άντρα» συνδικαλιστή καριέρας, του κομματικού υπαλλήλου που επιβάλλεται με τα ντεσιμπέλ της φωνής με την οποία «μιλά στο πόπολο σαν το ναυαγοσώστη» έχει πλέον απαξιωθεί πλήρως στις συνειδήσεις των συναδέλφων. Η αποκρουστική του φιγούρα ωστόσο εξακολουθεί να περιφέρεται ανάμεσά μας σα ζόμπι και να τρέφεται από τις σάρκες του Δημοσίου. Γι’ αυτό τούτο το πτώμα που σαπίζει πρέπει να οδηγηθεί πάραυτα σε υγειονομική ταφή πριν δηλητηριάσει το υγιές σώμα της μεγάλης κοινότητας του εκπαιδευτικού κόσμου.
Δεν είναι όμως μόνο το ποιον και το ήθος των εκπροσώπων μας που μας πληγώνουν. Είναι η εδώ και χρόνια συμπαιγνία της «ηγεσίας» με τις πιο αντιδραστικές επιλογές του συστήματος που σήμερα αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο. Είναι η χρεοκοπία του μεταπολιτευτικού συνδικαλιστικού λόγου, «αγωνιστικού» και «για το καλόν του κλάδου» βεβαίως, για να καλύψει το........... γεγονός ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός: χωρίς πρόταση, χωρίς όραμα και κυρίως χωρίς αγάπη για το δημόσιο σχολείο, τη γνώση, το συνάδελφο, τον τόπο και τον πολιτισμό του. Ο «σοσιαλισμός που βολεύει» (τα δικά μας παιδιά) αποτέλεσε το προπέτασμα καπνού για όσους τα φάγανε μαζί λεηλατώντας τον εθνικό μας πλούτο και υπονομεύοντας το δημόσιο σχολείο. Γιατί αν ήταν απλώς να αναρριχηθούν σε ηγετικές και διευθυντικές θέσεις, οι πιο καπάτσοι και καταφερτζήδες, χαλάλι τους που μας την έφεραν! Το πρόβλημα είναι ότι οι θέσεις εξουσίας αποτέλεσαν το αντίτιμο της συναίνεσης και συνεργασίας στην καταστροφή της χώρας! Μάθαμε έτσι με το δύσκολο τρόπο πως τελικά «εκσυγχρονισμός» και «πρόοδος», «εξορθολογισμός» και «μεταρρύθμιση» σήμαιναν τελικά: αύξηση της κοινωνικής ανισότητας, ξεπούλημα, εξάρτηση και υποτέλεια. Σήμερα λοιπόν έχουμε τη μεγάλη ευκαιρία:
ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΜΑΣ ΗΘΟΥΣ
Γιατί αυτό είναι που κατάφεραν όλοι αυτοί τα προηγούμενα χρόνια να διαλύσουν και τώρα επιχαίρουν για τα χαμηλά ποσοστά στις απεργίες και τη μικρή συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Η δική μας ιδιώτευση έθρεψε τα βαμπίρ του κομματικού συνδικαλισμού. Τώρα όμως, η καταγγελία της «προδοσίας της ηγεσίας» δεν αρκεί ενώ συχνά αποτελεί το άλλοθι της δικής μας αδράνειας, παθητικότητας και παραίτησης. Γι’ αυτό είναι καιρός να δραστηριοποιηθούμε για να μετατρέψουμε το θάνατο του μεταπολιτευτικού συνδικαλισμού σε γεγονός αναστάσιμο. Και η ευκαιρία είναι μπροστά μας: σ’ αυτές τις εκλογές να στείλουμε στο συνέδριο της ΟΛΜΕ ανθρώπους που βλέπουν τη συμμετοχή στα κοινά ως προϋπόθεση συλλογικής διεκδίκησης, ως γενναιοδωρία, ως κάθοδο στο πλατωνικό σπήλαιο και κάποιες φορές ως σταυρό μαρτυρίου! Και οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν γιατί το δημοκρατικό αγωνιστικό ήθος και πάν’ απ’ όλα η έγνοια για το δημόσιο σχολείο και η αγάπη για την πατρίδα ακόμη επιβιώνουν στους καθηγητές και τις καθηγήτριες· άλλοτε εκδηλώνονται στο δημόσιο λόγο και τις μαζικές διαδικασίες κι άλλοτε ακολουθούν υπόγεια διαδρομή με αθόρυβη, διακριτική αλλά πολύ γόνιμη και ανιδιοτελή προσφορά. Είναι καιρός λοιπόν, όλες αυτές οι διαδρομές να συναντηθούν, σ’ ένα συνέδριο που θα σηματοδοτήσει τη ρήξη και την ανατροπή, που θα μετατρέψει το συνδικαλιστικό σε ανθρώπινο λόγο, που θα επαναφέρει την αντιπαράθεση από το ιδιοτελές, μερικό και συντεχνιακό, στο συλλογικό, συνολικό και παλλαϊκό. Που θα ξαναθέσει στην ημερήσια διάταξη το σχολείο ως μια μικρή κοινότητα, τη γνώση ως απελευθέρωση, την παιδεία ως υπόθεση εθνική, την ευθύνη μας να αντισταθούμε στην υποτέλεια, την υποταγή, τον εξανδραποδισμό ανθρώπων και συνειδήσεων.
Φίλες και φίλοι, για να παραφράσουμε το Λυσία στον «Κατά Ερατοσθένους» λόγο του: έχετε ακούσει, έχετε δει, έχετε υποφέρει, τους έχετε όμως τώρα εσείς στο χέρι: ε, στείλτε τους λοιπόν εκεί που τους πρέπει! Διαφορετικά, αν δηλαδή ανεχτούμε αυτήν την επιζήμια κατάσταση (κάκωσις) έχοντας επιδείξει την ίδια μαλθακότητα και αδράνεια (εάν μαλακισθώμεν αρχαϊστί), και οι συνέπειες θα είναι επώδυνες (αλγεινότεραι) και βέβαια θα είναι όλη η ευθύνη δική μας και
* Ο Τάσος Χατζηαναστασίου, είναι μέλος ΔΣ ΕΛΜΕ Αργολίδας με την παράταξη: «Απέναντι Όχθη, ομάδα εκπαιδευτικών για τη συλλογική δράση»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σε ευπρεπές επίπεδο, όπως αρμόζει στο χώρο της εκπαίδευσης. Όλα τα σχόλια θα δημοσιεύονται αρκεί να μην θίγεται η τιμή και η υπόληψη κανενός.