Του Γιάννη Ποταμιάνου
Σ’ ένα βαρύ ζεϊμπέκικο
Απλώνω τις φτερούγες μου
Απογειώνομαι
σε πτήσεις ερωτικές
σε όνειρα και πόθους
Δονούμε σαν χορδή, τρίζω
στην ιδιοσυχνότητά μου
Ριζώνει απόψε, το ρεμπέτικο
στα σωθικά μου
Οι δρόμοι της ψευδαίσθησης
ανοίγουν
Σπάω το φράγμα του ήχου
απογειώνομαι,
ιπτάμενη βολίδα
Σπάω το φράγμα του χρόνου
χορεύοντας με τις μνήμες μου
Παραπατώ
στις τρικλοποδιές του Ίμερου
Μπερδεύονται τα βήματα μου
με τα καρδιοχτύπια μου
Καθώς σκοντάφτω στο καλντερίμι
των ονείρων
Σε αέναες γυροβολιές, πίνω
νάμα ψυχής
Αδειάζω μονορούφι το ποτήρι
της ζωής
Σ’ ένα βαρύ ζεϊμπέκικο
Ανοίγω τις φτερούγες μου,
απόψε
Και σας αγκαλιάζω φίλοι μου
Μπουρλοτιέρηδες της νιότης μου
Σύντροφοι στα όνειρά μου
Αϊ Γιώργηδες καβαλάρηδες
Κονταρομαχητές της αδικίας
Σας περιμένω να περπατήσουμε,
αντάμα
στου μπουζουκιού τους δρόμους
παρέα με τα άσπιλα και άναρχα
της νιότης μας
3 Σεπτεμβρίου 2010
Γιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σε ευπρεπές επίπεδο, όπως αρμόζει στο χώρο της εκπαίδευσης. Όλα τα σχόλια θα δημοσιεύονται αρκεί να μην θίγεται η τιμή και η υπόληψη κανενός.